Yaz mevsiminin tatil ayları olduğunu genellikle basından (özellikle magazin) öğreniyorum. Bu basın ve magazin çevresi ile ekonomik olarak pramdin üst bölümünnde yaşayanlar, tatili çok çalışanların veya çok kazananların hakketiği konusunda tereddüte yer bırakmaz. Sahil kentlerinin otel, rezidans ve tatil köylerinin reklamları ile tatil yapanların gülücükleri tekrar tekrar yayınlanıyor.
Küçük burjuva ve basit dizilerin figüranları yaşantılarının, büyük alt ve orta zümrelere aşılanma çabalarının bir toplum mühendisliği becerisiyle yapılması sonucunda terapiye ihtiyaç duyan ailelerin sayısı artmaktadır. Tatile çıkanların çocukları, eş ve sevgilileriyle pembe görüntüleri; tatil yapamayanların eziklik ve aşağılık duygulara kapılması, nedense terapistlerin ilgi alanına girmemektedir. Çünkü terapi ihtiyacı olanların CHECKIN UP AND PAY imkanı da bulunmamaktadır.
Turizm firmaları ve seyahat acentaları sürekli güzel ve ucuz tatil reklamı yapıyor. Çocuk da “baba bak güzel tatil yerleri var, gidelim mi?” diye sormaktan çok, zorunlu tatil dayatıyor. Bunun üzerine internetten bulup telefonla aramaya başladım. Karşıdaki sekreter, abartılı tatil ortamını tasvir ederken; “hanıme efendi lütfen fiyatlara geçer misiniz?” dedim. Anlatmaya başladı, “efendim 7 gün 6 gece, 5 kişilik aileniz için en uygun fiyat ve sadece 7 bin lira olur.” derken, ifadesinde garantili satış edası vardı.
Sıradan bir memur olarak böyle bir gidere kalkışmam, bana bir yıl acı çektirir. Şimdi çocuklara bunu nasıl anlatayım, nasıl? Senelik izin alsam, ailece bir tatil yapamayacağıma göre, evde oturup sıkıntı yaratmaya da gerek yok. Bu nedenle izin kullanmıyorum.
İnsanın alın teri ile kazandığı para ile tatil yapmasının mümkün olmadığını da düşünmüyor değilim. Öyle ya; hayat pahalılığının, enflasyonun ve hatta devalüasyonun tavan yaptığı bu durumda ek masrafı göze almak mümkün değildir. Bu arada hac ve ümre seyahatleri için de aynı şeyi düşünüyorum.
Amenna! her kes zengin olamaz ve herkes yoksul olamaz, herkesin elindekiyle yetinip şükür etmesi gerekir, Allah istediğine verir ve istediğinden alır. Ama ve lakin dünyadaki insanlar arasında bu kadar derin gelir farklılıkları da yaradanın eşiklik ilkesine aykırı olsa gerek.
Avrupa’da bir haftalık kazançları ile ülkemize gelip bir ay tatil yapabilenlere nazaran, bir yıllık kazancımızla Avrupa’da bir aylık tatil yapamıyorsak; oturup düşünmek gerekir. Kişisel olarak, emekli ikramiyem ile bir tura katılabilirim diye ümitlenirken bile, ufukta bir ışık görememenin ezikliğini yaşıyorum. Ama hayal etmeye devam…
